‘Alle schaakstukken staan nu op hun plek’, merkt de verminkte tijdreiziger Adam tegen het einde op, als hij weer enkele van zijn troepen in totale verbazing op pad heeft gestuurd. Het viel niet mee om ze te overtuigen, de meeste personages krijgen minstens een keer per aflevering te horen dat alles wat ze dachten te weten een leugen is. En toch laten ze zich weer door tijd en ruimte jagen. Hunkeren ze zo naar het einde der tijden om maar van Adams preken af te zijn?
De Netflix Original Dark lijkt op het eerste gezicht de Duitse tegenhanger van Stranger Things: schimmige praktijken in een nabij gelegen kerncentrale zetten het leven in het Duitse gat Winden op zijn kop door een portaal te creëren dat tijdreizen mogelijk maakt. Dit zal leiden tot een apocalyps en twee partijen, die fundamenteel van mening verschillen over hoe deze ramp voorkomen kan worden, vechten een ingewikkelde oorlog uit. Door het tijdreizen kunnen ook jongere en oudere versies van dezelfde persoon tegenover elkaar staan.
In de eerste twee seizoenen gooide Dark kijkers al graag in het diepe. Maar net op het punt dat je de draad echt dreigde kwijt te raken, kwam de serie altijd weer met een feilloos getimede onthulling waardoor verhaallijnen elegant aan elkaar werden geknoopt.
Dit afsluitende seizoen overspeelt Dark echter zijn hand door een brug te slaan naar een parallel universum. Hier is alles net een beetje anders maar ook deze wereld dreigt ten onder te gaan en beider noodlotten zijn verbonden. Het is aan de tienerversies van Jonas (Louis Hofmann) en Martha (Lisa Vicari) om de apocalyps te voorkomen. Maar hoe kun je je toekomstige zelf te slim af zijn?
Licht en duister
Door veel personages een alternatieve versie te geven, bezwijken de al complexe verhaallijnen onder hun eigen gewicht. Te vaak verschijnen personages op willekeurige momenten uit het niets om informatie of opdrachten af te leveren. Zo probeert de serie het geheel aan elkaar te lijmen maar gaat de urgentie verloren: waarom zouden we meeleven met mensen die niets meer dan schaakstukken zijn?
Eindes zijn series op hun meest kwetsbare moment en gelukkig levert Dark een bitterzoete conclusie die kijkers niet met frustrerende vragen achterlaat. Maar om bij deze eindbestemming te komen wordt te veel van de reis opgeofferd. Zonde, want visueel blijft de serie oogstrelend mooi en met prachtige woorden als existieren leent het Duits zich goed voor een sfeervol en duister tijdreisdrama. Dit laatste seizoen voelt als een fraaie huls van wat de serie hiervoor was: schitterend maar hol van binnen.
Lees dit stuk op NRC